Als ik op een ochtend in september met Bouke aan de thee zit bij haar ouders thuis, zit ik al gauw ademloos naar haar verhaal te luisteren. Wat Bouke is overkomen aan het begin van deze zwangerschap is zo’n beetje de nachtmerrie van iedere vrouw. Ik zal er niet over uitweiden maar laten we het erop houden dat ze het geheel onverwacht alleen gaat doen met haar dochter van tweeëneenhalf en de baby in haar buik. Terwijl ze zo open en eerlijk haar verhaal doet zit ik met stijgende bewondering naar haar te kijken. Wauw, denk ik, wat ben jij een sterke vrouw. Hier zit jij dan toch, vastberaden om het te gaan redden met je kindjes.
Zelf vertelt ze me wel dat bij vlagen de onzekerheid de kop op steekt, hoe ze worstelt met hoe ze de papa van de kinderen kan en wil betrekken bij de geboorte, en dat ze door deze situatie nog niet echt heeft kunnen genieten van de zwangerschap. En dat dat eigenlijk de reden is dat ik hier zit. Bouke wil graag iets speciaals doen voor dit kindje om zijn of haar geboorte toch een gouden randje te geven. Ze heeft al vaker nagedacht over geboortefotografie maar nu besloten dat ze dat echt heel graag zou willen.
Een paar uur later nemen we aan de deur afscheid met een knuffel en terwijl ik naar huis rijd denk ik voor de zoveelste keer: wat heb ik toch een bijzonder vak. Zo dichtbij mensen mogen komen, in vaak korte tijd zo’n puur en liefdevol contact opbouwen. Heel bijzonder vind ik dat.

In de tijd daarna hebben we af en toe contact. Bouke is druk bezig met de verbouwing van het huis waar ze met haar kindjes in zal trekken, wat gepaard gaat met emoties en hard werken. Ook ligt de baby al een tijdje in een stuit, daarom bezoekt Bouke een chiropractor die gaat proberen haar kindje te draaien. En dat lukt uiteindelijk! Dat is in ieder geval één zorg minder.
De uitgerekende datum verstrijkt. Bouke is er zelf van overtuigd dat de baby pas veel later komt maar geeft toe dat dat best eens wishful thinking zou kunnen zijn want ze vindt het nog wel fijn zo met de baby veilig in haar buik. Bijna lijkt ze gelijk te krijgen want het blijft rustig, maar dan, op zaterdagmorgen 26 november, word ik wakker van een bericht: ‘Cindy de weeën zijn begonnen. Ben nog thuis. Verloskundige ga ik zo bellen.’
Ik ga uit bed en kleed me aan. Bouke appt me nog dat de verloskundige in de loop van de ochtend bij haar zal zijn. Ze wil graag in Ons geboortehuis in het Elkerliek ziekenhuis in Helmond bevallen en ik twijfel of ik daar alvast naartoe zal rijden, of dat ik eerst nog even langs haar huis ga. In ieder geval besluit ik om niet te wachten op de verloskundige. Tweede kindje, je weet maar nooit, ik ga vast rijden. Twintig minuten later en nog twee straten bij haar vandaan regel ik nog even mijn back-up voor een andere mama waarvoor ik op wacht sta. Dan hang ik gauw de telefoon weer op, en dat is maar goed ook want als ik voor het huis van Bouke parkeer zie ik twee vrouwen zo’n beetje naar de voordeur rennen: de verloskundigen.
Tijd om naar het Geboortehuis te gaan is er niet, bij binnenkomst is meteen duidelijk dat de baby van Bouke geboren wil worden, en snel! Alles wordt klaargezet terwijl Bouke op handen en knieën haar weeën opvangt. Bouke geeft heel goed aan wat ze nodig heeft en ondertussen wordt ze via de telefoon liefdevol gecoacht door doula en vriendin Leonie. Ik heb het nog niet eerder meegemaakt, een bevalling waarbij een doula, een bevallingscoach, aanwezig is. En al kan Leonie door de snelheid waarin de bevalling vordert niet lijfelijk aanwezig zijn, ze is een enorme steun voor Bouke. Gaaf om te zien!

In de donkere slaapkamer met gesloten jaloezieën is het voor mij even zoeken naar een goed standpunt en de juiste camera-instellingen, en om het mij en de verloskundigen gemakkelijk te maken ; ) besluit Bouke zo’n beetje het slechtst bereikbare plekje uit te kiezen om haar baby geboren te laten worden: aan de andere kant van de slaapkamer, naast het bed op de grond. Het is dus een uitdaging, maar wat geniet ik al fotograferend enorm van de sfeer die hier hangt! Al die geweldige vrouwen die samenwerken aan één doel: Bouke helpen haar kind op de wereld te zetten.
Als het hoofdje even later verschijnt moet de verloskundige nog even moeite doen om het schoudertje achter het schaambeen vandaan te krijgen, maar dan wordt daar om 9:20 uur toch echt een prachtig meisje geboren dat meteen flink van zich laat horen. Ontlading, opluchting, verbazing, bezorgdheid (‘Ze is toch niet op de grond gevallen?’), ik zie het allemaal bij Bouke. Op de vraag hoe ze gaat heten wil ze nog even geen antwoord geven. Ze staat wat wankel op haar benen en omdat ze de navelstreng graag wil laten uitkloppen maar deze niet zo lang is kan ze haar kindje nog niet zo comfortabel vasthouden. Daarom wordt ze op het bed geholpen. Als de navelstreng is uitgeklopt knipt ze deze stoer zelf door en kan ze haar kleine meid eindelijk echt fijn knuffelen.

Als ze denkt dat de klus erop zit is het toch nog even afzien omdat de placenta niet zo gemakkelijk wil komen, en als deze eindelijk is geboren zijn de prikjes voor het hechten ook niet bepaald een pretje. Gelukkig maakt dat kleine bundeltje in haar armen veel goed. Inmiddels is Leonie gearriveerd en ik kan zien aan Bouke hoe fijn ze dat vindt. En dan ineens zie ik op het gezicht van Bouke een grote glimlach verschijnen terwijl ze naar haar kindje kijkt. ‘Hallo…’, zeg ze. ‘Jij bent Dijn…’ Wat een prachtige naam voor haar kleine meid!
De verloskundige kijkt Dijn na, ze weegt 3200 gram en ziet er kerngezond uit. Ze weet de weg naar de borst van Bouke al feilloos te vinden en als ze lekker bij haar mama ligt stelt de verloskundige voor om beneden beschuit met muisjes te gaan maken zodat Bouke in alle rust van haar dochtertje kan genieten. ‘Ja dat mag wel’, `zegt Bouke lachend, ‘maar dat wordt lastig.’ Even later zitten we dan ook allemaal aan de hotelcake : )