Op een ochtend in oktober maak ik kennis met Anouk. Als ze de deur voor me openmaakt zie ik dat ze al een prachtige buik heeft, ze is dan ook op 28 november al uitgerekend. Daarmee is ze voor mij de vierde mama op rij in november en dat vinden zowel Anouk als ik best spannend. Geboortes zijn onvoorspelbaar en de kans dat de baby’tjes tegelijk komen is weliswaar nog altijd klein, maar zeker weten doe je het natuurlijk nooit. Zelfs als er drie weken tussen de uitgerekende datums zit is er altijd een kans dat ze tegelijk besluiten geboren te worden. Maar mijn collega’s van het Nederlands Collectief voor Geboortefotografen (NCVG) hebben mij op het hart gedrukt dat ik hen in geval van nood altijd mag inschakelen, en nadat we dat uitgebreid hebben besproken besluiten Anouk en ik er gewoon voor te gaan samen. Het is een leuk gesprek waarin Anouk me vertelt dat ze het liefst thuis wil bevallen, en dat ze heel graag ook een mooie foto gemaakt wil hebben voor op het geboortekaartje. Verder staat ze er heel open in.

Anouk heeft me gevraagd of ik het wil laten weten als de mama’s voor haar bevallen zijn. Dus als er in de tijd die volgt weer een kindje geboren is app ik daarna Anouk. En hoewel het op een bepaald moment toch nog even spannend is blijft Anouk uiteindelijk nog als laatste van de vier ‘over’. Dat geeft haar rust, maar de baby kennelijk ook want die blijft lekker zitten. Met 41 weken en twee dagen heeft ze nog steeds geen weeën maar wel al 4 cm ontsluiting. Anouk vertelt me dat de verloskundige de volgende ochtend om 8 uur haar vliezen zal komen breken. Ze zal me op de hoogte houden. Ik zeg mijn afspraken voor die woensdag af en omdat ik een uur en tien minuten moet rijden besluit ik zelf die ochtend om 8 uur om alvast richting Nederweert te gaan. Daar aangekomen wacht ik op bericht van Anouk. Dat komt om 10 uur: ze heeft nog steeds geen weeën, er gebeurt niks. Over een uur zal de verloskundige terugkomen en als ze dan nog steeds geen weeën heeft moet ze naar het ziekenhuis. Of ik vandaag iets gepland heb? Dan pas zeg ik dat ik al in de buurt ben. Oh, echt? vraagt Anouk verbaasd. Voor werk? Haha, nee voor jou natuurlijk!
De rest van de ochtend breng ik door met cappuccino en mijn laptop in een gezellig eetcafeetje in het centrum van Nederweert. Niks mis mee. Tot Anouk mij om half 12 weer appt dat ze op weg gaan naar het ziekenhuis. Dan pak ik mijn spullen weer in en vertrek ook richting Weert.

In het St. Jans Gasthuis word ik heel vriendelijk ontvangen en naar de verloskamers gebracht. Ik tref een ontspannen Anouk aan en maak kennis met Ries. Er hangt een sfeer van spannende verwachting voor wat komen gaat. Nadat de eerste foto’s zijn gemaakt en de weeënopwekkers zijn werk doen laat ik de twee weer even alleen. We spreken af dat Anouk me appt als er iets verandert. Er gebeurt een tijdlang weinig, tot ik iets na 15 uur het berichtje krijg dat de weeën eindelijk beginnen te komen. Als ik de verloskamer weer binnenkom zie ik meteen dat de sfeer is veranderd. Eenmaal op gang gaat het kennelijk vlot met de weeën. Anouk begint al wat mee te puffen. Na een klein uur, waarin ze het met de wee zwaarder krijgt, moet Anouk overgeven, wat vaak een teken is dat een bepaalde fase van de ontsluiting is bereikt. De verloskundige constateert al zo’n 7 centimeter.
Al snel valt het niet meer mee om de weeën op te vangen maar Anouk doet het echt fantastisch! Ze probeert verschillende houdingen uit. Op de bevallingsbal, op bed, leunend aan het bed. Ries is een geweldige steun voor Anouk, hij wijkt niet van haar zijde en de verloskundige leert hem hoe hij haar kan helpen met het opvangen van de weeën door bij iedere wee tegendruk te geven op haar rug. Anouk geeft perfect aan wat ze van hem nodig heeft, en wat niet ; ), en zo werken ze zich samen door de pittige weeën heen. Totdat het moment komt, om tien voor zes, dat de verloskundige Anouk groen licht geeft om te gaan persen. Dat gaat snel ineens! Ik zie dat het vooral Ries overvalt. Hij overlaadt Anouk met kussen, en de spanning is van zijn gezicht af te lezen als hij beseft dat het nu echt gaat gebeuren. Als na nog geen kwartier persen hun dochtertje wordt geboren zijn de emoties zo groot dat ik zelf moeite heb om met mijn trillende handen mijn camera nog stil te houden. Wauw, wat is geboorte toch mooi.

Vieve heet ze. Wat een prachtige naam voor een prachtig meisje. Papa en mama kunnen hun geluk niet op, maar de klus zit er nog niet op voor Anouk. De placenta moet nog geboren worden, en ondanks het harde werken van Anouk en het medisch personeel gaat dat helaas niet vanzelf. Daarom krijgt Ries zijn kleine meisje in zijn armen en wordt Anouk naar de OK gereden om daar de placenta operatief te laten verwijderen.
In de tussentijd wordt Vieve door de verloskundige gewogen en nagekeken. 3540 gram weegt ze en ze is kerngezond. Gelukkig kan ik het allemaal voor Anouk vastleggen en vergeten we ook niet de door haar zo gewenste foto voor het geboortekaartje. Ries en de verloskundige zijn daarbij een enorme hulp. En als Vieve haar kleertjes aan heeft en weer veilig bij haar papa in zijn armen ligt steekt de kleine meid vredig haar duimpje in de mond en wachten ze samen op mama.

Als de operatie erop zit komt de gynaecoloog aan Ries vertellen hoe het met Anouk gaat. Nog wat later worden hij en Vieve opgehaald om naar haar toe te gaan. Anouk is nog een beetje slapjes, ze heeft veel bloed verloren. Ries pakt een inmiddels slapende Vieve voorzichtig uit haar bedje en overhandigt haar aan Anouk: ‘Kijk eens, hier is je dochter’. Wat een fijn moment, dat ze haar dochtertje nu eindelijk weer bij zich kan houden maakt veel goed.
Anouk wil graag vanavond nog haar familie kennis laten maken met hun dochter, dus Ries gaat de familie bellen. In overleg besluiten we dat ik nog even blijf om ook die eerste ontmoetingen vast te leggen. Voor beide families is Vieve het eerste kleinkind, en wat is ze welkom…

Om 22 uur neem ik afscheid van het gezinnetje en als ik bij de balie de weg naar de uitgang vraag (navigeren door een ziekenhuis is niet mijn sterkste punt ; )) zegt de verpleegkundige nog dat ik altijd welkom ben voor een volgende keer. Met een heel goed gevoel rijd ik naar huis.

Anouk en Ries, wat was het een bijzondere dag. Ik vond het fijn dat ik de geboorte van jullie prachtige Vieve mocht vastleggen en ik wens jullie heel veel geluk met jullie gezinnetje van drie.

Liefs, Cindy

Berichtje van de trotse ouders