Nadat ik in juni de geplande keizersnede van Lynn mocht fotograferen in het Maasziekenhuis in Boxmeer, neemt Claudia contact met mij op. Haar kindje zal ook in het Maasziekenhuis met een geplande keizersnede ter wereld komen en ze wil heel graag ook zo’n reportage van de geboorte.
Op de avond dat ik kennis kom maken met Claudia en Patrick vertellen zij over de heftige periode die ze achter de rug hebben, of eigenlijk, waar ze nog middenin zitten. Een paar maanden geleden, op 28 januari, werd namelijk na 41 weken zwangerschap hun eerste kindje geboren, een zoontje: Vince*. Vince* is een perfect mannetje dat het de hele zwangerschap goed heeft gedaan. Maar op het laatst slaat het noodlot toe. Tijdens de weeën krijgt hij het in de buik van zijn mama zo zwaar dat zijn hartje het niet aankan. De spoedkeizersnede die volgt kan de kleine Vince* niet meer redden, hij heeft teveel zuurstoftekort gehad en op 30 januari moeten Patrick en Claudia hun ventje alweer laten gaan. Hartverscheurend.
Claudia en Patrick laten me spulletjes zien van Vince*. Ze praten met zoveel liefde over hem, en met zoveel vertrouwen in de toekomst en in Vince* als hun beschermengeltje. Ik ben echt onder de indruk van de kracht van dit jonge stel. En ik denk dat ze gelijk hebben: Vince* is nu al een grote broer die waakt over zijn mama en papa en zijn kleine broertje of zusje.

De rest van de zwangerschap hebben Claudia en ik regelmatig contact. De zwangerschap verloopt namelijk niet vlekkeloos. Al bij 20 weken appt Claudia me dat ze last heeft van bloedverlies en harde buiken. Vanaf dat moment moet ze rust houden en wordt ze goed in de gaten gehouden. De baarmoedermond begint langzaam korter te worden, een teken dat de harde buiken toch wel wat doen en daarvoor is het nog veel te vroeg. Inmiddels weten Claudia en Patrick ook dat ze een tweede zoontje krijgen, Vince* krijgt een broertje! Maar dat broertje moet natuurlijk wel nog even blijven zitten. Naast de medische vorderingen krijg ik gelukkig ook mooie momenten te horen. Het moment bijvoorbeeld dat de toch wel magische grens van 24 weken is bereikt. En het moment dat de datum van de geplande keizersnede bekend is: 16 december, maar dat moet nog geheim blijven.
Op 23 november wordt Claudia in het ziekenhuis opgenomen met weeënremmers en medicijnen om de longetjes van de baby sneller te laten rijpen. Iedere dag wordt nu bekeken hoe het gaat en of de kleine nog kan blijven zitten. De harde buiken blijven aanhouden en daarom zal Claudia in het ziekenhuis blijven tot de baby er is. Op 25 november lijkt het erop dat hij misschien diezelfde dag nog gehaald gaat worden. Ik zet al mijn hulptroepen op scherp, maar het blijkt gelukkig vals alarm. Iedere dag dat hij in de buik blijft zitten is meegenomen, tot het moment dat hij beter af is buiten de buik. Dat is een overweging die continu in overleg met het ziekenhuis wordt gemaakt. Het is een zenuwslopende tijd voor Claudia en Patrick. Gelukkig voelt Claudia zich gehoord en vertrouwt ze er op dat iedereen het beste voor heeft met haar en de baby. Al verlangt ze inmiddels ontzettend naar het moment dat ze hun kleintje eindelijk gezond en wel in haar armen kan houden.
Begin december is het gelukkig weer wat rustiger en het lijkt erop dat de datum van 16 december gehaald gaat worden.
Na woensdag 7 december is Claudia de enige overgebleven mama voor mij die dit jaar nog zal gaan bevallen. Ik hoef nu niet bang meer te zijn dat er twee baby’s tegelijkertijd geboren gaan worden en na twee maanden non-stop op wacht te hebben gestaan geeft mij dat ook wat rust. Wel verheug ik me enorm op de keizersnede, op het mogen vastleggen van het geluk dat Patrick en Claudia zo is gegund, volgende week vrijdag.
Twee dagen later op 9 december heb ik een Doulacursus in Rotterdam met mijn collega geboortefotografen. Meer leren over het geboorteproces om een nog betere geboortefotograaf te worden. Ik heb me verheugd op deze dag maar wist al die tijd niet zeker of ik wel 2 uur van huis kon gaan. Omdat ik nu niet meer standby sta, en het rustig is bij Claudia, durf ik het wel aan.
Ik ben krap een uur in Rotterdam als ik iets hoor trillen. Is dat míjn telefoon, die ik voor het eerst weer eens op stil heb durven zetten? Belangrijk kan het niet zijn maar uit gewoonte grijp ik toch in mijn tas naar mijn iPhone en zie: Claudia. Ik schrik. Claudia belt. Ze appt niet, ze belt. Waarom belt Claudia? Ik loop snel weg uit de les en neem op. Aan de andere kant hoor ik: ‘Cindy, kun je komen? Ze gaan hem nú halen!’ Ik weet niet wat ik hoor en ben even goed van mijn stuk gebracht. Ik heb mij toch niet vergist in dag?, schiet het door mijn hoofd. Maar nee, natuurlijk niet.
‘O nee, Claudia’, roep ik terug, ‘ik zit in Rotterdam! Wanneer, nu? Ik kan over uh… anderhalf uur bij jou zijn!’
‘Nee, dat halen we niet, hij moet er echt nu uit!’ Ik realiseer me ineens dat er een reden moet zijn voor deze snelle actie. Een reden die heel veel belangrijker is dan of de geboortefotograaf het wel of niet gaat halen. Gaat het wel goed met de baby??
‘Jawel, het gaat goed! Maar er is al ontsluiting en hij moet wel nu gehaald worden. Het geeft niks Cindy, komt goed!’ Ik roep nog naar haar dat ik nog back-up ga proberen te regelen, en dat ik nu in de auto spring en heel, heel heel veel succes!’ Ik grijp mijn spullen bij elkaar, laat mijn collega’s achter en ren naar de auto. Ondertussen probeer ik uit alle macht een andere geboortefotograaf te regelen die ook toestemming heeft om op de OK te mogen fotograferen zodat in ieder geval dat speciale moment toch voor Claudia en Patrick wordt vastgelegd, maar dat blijkt een onmogelijke actie. Bij zo’n acute sectio mag je al blij zijn als de papa het op tijd haalt. Op het moment dat de dichtstbijzijnde geboortefotograaf er kan zijn, zullen de deuren van de OK al gesloten zijn.
Ik bel Arno en vraag hem of hij mijn cameratas thuis op wil halen en naar Boxmeer wil brengen, want ook die zeul ik al maanden overal mee naartoe, maar heb ik uitgerekend op deze dag thuisgelaten. Ondanks dat ik weet dat ik te laat zal komen, rijd ik veel te hard naar Boxmeer. Iets voor 12 uur ben ik er, heelhuids en inmiddels gelukkig weer gekalmeerd. Dat moet ook wel, want je kunt als geboortefotograaf niet onder hoogspanning bij een geboorte binnen komen rennen. Ook dat is iets dat bij het vak hoort: de juiste energie kunnen vinden om de sfeer niet te verstoren. Ik meld me bij de verloskamers waarna ik naar de verkoeverkamer wordt gebracht. Als ik net mijn blauwe OK overall aan heb, zie ik dat er een bed uit de OK gereden wordt met daarnaast een trotse Patrick en in bed de meest stralende mama die ik me op dit moment maar kan wensen. Lekker warm ingepakt onder de dekens houdt ze een bundeltje vast met daarin een mooi roze jongetje: Wess. Na een zwangerschap van 36 weken is hij er nu en hij is gezond. Welkom kleine Wess, wat fijn dat jij er bent! En wat past je naam goed bij de naam van je broer.

Claudia wordt ontdaan van alle slangetjes, en dan mag Wess, nog helemaal verstopt onder de dekentjes, voor het eerst proberen bij zijn mama te drinken. Om kwart over 12 worden ze weer teruggebracht naar het kamertje dat voor Claudia al een paar weken min of meer haar thuis is. Maar nu met hun kindje in de armen. Claudia kijkt Patrick glunderend aan: wie had dit vanmorgen kunnen denken? Op de kamer bellen ze meteen hun ouders met het nieuws waar ook zij al weken op wachten: hun kleinzoon is geboren en alles gaat goed.

Wess wordt gewogen en gemeten, hij weegt 2970 gram en is 51 centimeter lang. Patrick mag de navelstreng, die natuurlijk na de keizersnede al meteen van Claudia is losgemaakt, nu zelf doorknippen. Daarna mag Wess weer lekker huid op huid bij mama liggen. Hij probeert weer wat te drinken, maar omdat de suikerspiegel van Wess aan de lage kant is krijgt hij even later van de verpleegkundige via een cupje een beetje extra bijvoeding. Ik vind het mooi om te zien hoe ook het verplegend personeel meeleeft met het geluk van Claudia en Patrick. Zij kennen natuurlijk ook hun verhaal en zorgen al een hele poos goed voor Claudia.

En dan, het is inmiddels half 2, komen de ouders en zus van Claudia binnen. De ontmoeting met hun tweede kleinzoon en neefje is ontroerend om te zien. Ook voor hen is het natuurlijk allemaal heel erg spannend geweest.
Wess wordt aangekleed en nadat hij even met opa, oma en tante geknuffeld heeft gaan zij weer naar huis. Normaalgesproken zou dit voor mij het moment zijn om ook naar huis te gaan. Maar omdat Claudia en Patrick al foto’s van de geboorte moeten missen, spreek ik met ze af dat ik even naar beneden ga en dat ik daarna nog wat extra foto’s zal komen maken. Foto’s waarin we ook Vince* een plekje zullen geven, al is hij er door de tatoeages van Patrick en Claudia ook de hele tijd al bij geweest. Als we net klaar zijn komt ook de andere zus van Claudia binnen, met een dikke babybuik. Bijzonder, over een paar weekjes al zullen Vince* en Wess er een neefje of nichtje bij krijgen.

En dan… is het echt tijd voor mij om te gaan. En om deze dag, die toch heel anders is gelopen dan ik vanmorgen had kunnen bedenken, te laten bezinken. Ik vind het ongelofelijk jammer dat ik de keizersnede heb gemist, maar weet dat dit overmacht was waar niemand iets aan kon doen. Eens moet de eerste keer zijn, helaas was dat voor mij vandaag. Gelukkig zijn de foto’s net daarna ook heel waardevol. En al met al overheerst toch vooral het geluk dat vandaag voor een fantastische papa en mama zo’n mooie dag is geworden.

Claudia en Patrick, wat ben ik blij voor jullie dat jullie lieve kleine Wess veilig en gezond op de wereld is beland. Geniet nu lekker van jullie gezinnetje. Het geluk is jullie zo gegund!

Liefs, Cindy

Berichtje van de trotse ouders