Het is donderdagochtend half 11 als mijn vriendin mij belt. Ze is 38 weken en 4 dagen zwanger van haar dochtertje. Een week daarvoor hebben we nog een hilarische zwangerschapsshoot gedaan waarbij we gebroken vliezen faketen. ‘Mijn vliezen zijn gebroken!’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Mijn hart mist een slag. Het is zover! ‘Ooooké’, zeg ik dan. ‘Uhm, ik ben nu in Cuijk. Ik zet Noa even af op het station. Dan haal ik mijn spullen thuis op en kom ik naar jou, ja?’ ‘Goed, dan ga ik nu het ziekenhuis bellen.’
Reni is een alleenstaande moeder met een zoon van zeventien. Haar tweede zoontje is vlak na zijn geboorte overleden, we hebben vorige week zijn tweede geboortedag gevierd. Valentijn* was het allereerste baby’tje dat ik als geboortefotograaf fotografeerde, hij is de reden dat ik vandaag de dag doe wat ik het liefste doe, en je kunt je vast wel voorstellen hoe speciaal ik het vind om nu de geboorte van zijn zusje te mogen fotograferen. En hoe enorm spannend het is! Omdat er geen partner in beeld is hebben we afgesproken dat ik met Reni naar het ziekenhuis zal gaan als het zover is.
Als ik haar een half uur later kom ophalen zijn we allebei een beetje lacherig. Deels van de spanning, en deels omdat het natuurlijk ook gewoon erg grappig is dat haar bevalling nu daadwerkelijk is begonnen met het breken van de vliezen. Op de parkeerplaats bij McDonalds nog wel, vertelt ze me onderweg.
Met maxi-cosi, volle tassen, een foto van Valentijn* en natuurlijk met mijn camera in de aanslag komen we aan bij het Radboudziekenhuis in Nijmegen. Het is maar goed dat we op dat moment niet weten dat de kleine meid nog tot de volgende avond op zich zal laten wachten. Gelukkig wordt ze heel goed in de gaten gehouden en doet ze het allemaal prima, want de angst zit er bij Reni wel in. Daarom besluit ze ook in het ziekenhuis te blijven als ze aangeven dat ze wat hen betreft nog wel even naar huis toe mag. Ze heeft dan nog wel geen echte weeën maar haar rug, bekken en buik, het voelt allemaal zo beurs dat ze het toch niet helemaal vertrouwt.
We wachten, lopen wat door het ziekenhuis, hangen rond in het restaurant en zo gaat de dag dan toch voorbij zonder dat er iets gebeurt. ‘s Avonds ga ik in overleg dan toch maar weer naar huis zodat ik zelf nog even mijn dochtertje naar bed kan brengen. Mocht het nodig zijn kan ik in de avond of nacht in een half uur weer terug zijn en het is inmiddels weer zo rustig in de buik van Reni dat we dat allebei wel aandurven. We verwachten elkaar snel weer terug te zien en ik ben dan ook best verbaasd als ik de volgende ochtend gewoon weer wakker wordt zonder dat ik ben gebeld. Rond 11 uur ben ik weer terug met shampoo, een joggingbroek, scheermesjes en deo. En mijn laptop, want als er nu nog niks gebeurt zal er toch echt weer gewerkt moeten worden. Inmiddels heeft Reni tabletjes gekregen om de baarmoedermond weker te maken, want er was nog niet voldoende ontsluiting om de bevalling in te gaan leiden middels een infuus. ’s Middags komt de moeder van Reni haar gezelschap houden en duik ik inderdaad even achter mijn laptop in de daarvoor geweldige nieuwe ruimte naast het restaurant bij het Radboud UMC. Om half 4 belt Reni me vanaf de afdeling dat ik gerust naar huis kan gaan. Ze heeft net weer een controle gehad en er is weinig verandering. Iets meer krampen, iets meer ontsluiting maar de verpleging heeft gezegd dat het best nog tot morgenvroeg kan gaan duren. Ik twijfel. Ik zit hier eigenlijk best prima. En stél… dat het straks wel ineens heel snel gaat? Er gebeurt inmiddels wel íets en Reni heeft eerder al bewezen snel te kunnen bevallen. Toch pak ik mijn boeltje maar weer in. Ik kan beter nu naar huis gaan en dan straks terugkomen. Ik moet nog wat boodschappen doen voor de verjaardag van mijn dochter, dat kan ik beter nu doen want wie weet zitten we morgen nog steeds hier.

We houden nauw contact waardoor ik weet dat Reni toch wel wat meer pijn begint te krijgen. Om half acht verandert de kracht en frequentie van de weeën en daarmee de toon van haar appjes. Ik vraag ik of ik zoetjesaan weer die kant op zal komen en voor de derde keer begin ik aan mijn rit naar Nijmegen. Onderweg om vijf voor acht krijg ik de vraag of ik haar moeder wil bellen en acht minuten daarna appt Reni me weer: ‘6 cm. Ga kapot. Nu naar verloskamer’.
Ik parkeer mijn auto, bedenk me dat ik nodig moet plassen (dat moet ik altijd als ik in spanning voor een bevalling een ziekenhuis binnenkom) maar loop de toiletten toch voorbij. Dat doe ik straks wel, denk ik. Als ik mijn naam noem bij de verloskamers word ik verdacht blij ontvangen. ‘Cindy? Fijn dat je er bent, kom gauw verder. Het gaat snel, volgens mij heeft ze al persdrang.’ Ik hobbel achter de verpleegster aan naar verloskamer 1 en als ik binnenkom zie ik hoe zwaar Reni het heeft. Terwijl de computer nog moet opstarten roept ze vanaf het bed dat ze moet persen, en als ik haar heb begroet vraag ik dan ook of ik maar meteen zal beginnen met fotograferen. We hebben dit heel goed besproken maar toch is het nu wel raar om foto’s te gaan maken terwijl er niemand anders is om haar te ondersteunen. Haar moeder!, schiet het door me heen, ze zal het niet meer kunnen halen. De eerste foto maak ik om 20:20. Reni heeft nog een broekje aan en sjort dat zelf gauw naar beneden. De gynaecoloog vraag haar nog om de volgende wee weg te puffen maar ik zie dat dat haar echt niet meer lukt en dan roept Reni ineens dat ze het hoofdje al voelt! Toch wel enigszins verbaasd constateert de gynaecoloog dat het hoofdje inderdaad ‘staat’. Terwijl ik maar met mijn camera blijf klikken helpen de gynaecoloog en de verpleegkundige in alle rust het hoofdje op de wereld, nog even extra aandacht voor het schoudertje, en dan mag Reni helemaal zelf haar glibberige, enigszins verkreukelde maar o zo mooie meisje aanpakken. Nog zonder het besef van wat er zojuist is gebeurt vergeet de kleine meid eventjes te huilen waardoor Reni lichtelijk in paniek raakt: ‘Ze huilt niet, waarom huilt ze niet?’ Door haar wat te prikkelen door over het ruggetje te wrijven helpt de verpleegkundige de ademhaling op gang en dan kunnen we eindelijk het heerlijke geluidje horen dat nieuw leven verkondigt: Roos is geboren!
Wat is het mooi om te zien hoe de spanning van het gezicht van Reni af valt. Haar dochtertje horen huilen moet voor haar nu het allermooiste geluid van de wereld zijn! Ik blijf fotograferen, terwijl ik tussendoor Roos bewonder en Reni knuffel: ‘Ze is er! Je hebt het gedaan, ik ben zo trots op jou.’ En langzaam komt het besef dat ik na twee dagen in het ziekenhuis te hebben gezeten nog bijna, echt bíj-na te laat was voor de geboorte van Roos. Hoe is het mogelijk, wat is geboorte toch onvoorspelbaar! En wat ben ik blij dat ik er wél bij was en dat Reni niet helemaal alleen was toen ze haar dochtertje op de wereld zette.

Na de geboorte gaat eigenlijk alles zoals Reni het graag wilde. Roos mag lekker bij mama op de borst blijven liggen om bij te komen. Zo kunnen moeder en dochter in alle rust kennismaken. Na een paar minuten laat de gynaecoloog Reni voelen aan de navelstreng. Die is uitgeklopt en dus mag Reni de fysieke verbinding met haar dochter nu zelf gaan doorknippen. Een mooi moment. Er hangt zo’n prettige sfeer in de verloskamer. De gynaecoloog en verpleegkundige nemen daarna alle tijd en rust om te wachten totdat zij de placenta geboren kunnen laten worden, en ook dat gebeurt soepel en vlot.

Het is een half uur na de geboorte als de deur open gaat en we het hoofd van een verraste oma zien verschijnen vanachter het gordijn. Na maandenlang de mooiste mutsjes, sokjes en kleertjes voor haar te hebben gehaakt kan ze nu eindelijk haar eerste kleindochter ontmoeten. Dat ze de geboorte nu toch nog heeft moeten missen weegt niet op tegen de opluchting dat ze er is en dat het allemaal goed is gegaan. En ze straalt van trots, op haar kleindochter maar ook op haar dochter.
Dan mag Roos voor het eerst aan de borst. Na slechts een klein beetje hulp hapt ze aan. Reni haar ogen lichten op op het moment dat ze voelt dat haar dochter vacuüm zuigt, prachtig om de natuur zo mooi z’n werk te zien doen.
De verloskundige komt om even kort de nodige controles te doen en haar te wegen. Het dametje heeft heerlijke spekbilletjes en bolle wangen en weegt 3875 gram. Alles ziet er goed uit en ze mag weer terug naar mama. Oma en ik besluiten dan om de gang op de gaan om Reni en haar dochter even tijd te gunnen met z’n tweetjes. Geen drukte, geen haast, dat wilde ze graag.

Twee hele lieve vriendinnen van Reni zijn inmiddels gearriveerd en het wachten is nu nog op de vader van Reni en haar zoon Jesse die onderweg zijn.
Als ik terugkom op de verloskamer is Reni net begonnen om Roos zelf haar eerste, door oma gehaakte, kleertjes aan te doen. We worstelen even met het wollen wikkelrompertje. Altijd even puzzelen met al die knoopjes: wat hoort waar? Maar grappig is het wel. Vestje aan, mutsje op en als een klein popje is Roos dan klaar om haar eerste kraamvisite te ontvangen.
De liefdevolle ooooh’s en aaaaah’s vullen de ruimte. De mensen die nu aanwezig zijn in de verloskamer waren er twee jaar geleden ook bij toen Valentijn* werd geboren en het is fijn en heel speciaal om nu weer samen te zijn onder gelukkiger omstandigheden: om de geboorte van zijn zusje te kunnen vieren! Voor Jesse is het wat onwennig. Als je een jongen bent van zeventien is zo’n klein babyzusje waarschijnlijk iets van een andere planeet, maar in gedachten hoor ik haar met haar meisjesstemmetje straks al de naam van haar grote broer roepen en ik denk dat dat vast wel goed gaat komen.

Iets na twaalven wordt het weer rustig in de verloskamer en mogen moeder en dochter naar de afdeling. In verband met de langdurig gebroken vliezen moet Roos ter observatie nog een nachtje in het ziekenhuis blijven.
Als Roos mij en mijn camera nog even haar mooiste heldere blik cadeau heeft gedaan besluit ik dat het voor mij ook mooi is geweest. Tijd om naar huis te gaan zodat Reni en Roos een beetje rust kunnen proberen te pakken, al zal het voor Reni een slapeloze nacht worden met nog zoveel adrenaline in haar lijf. Gelukkig mogen ze als alles goed gaat morgen weer lekker naar huis.
Die nacht ben ik nog een uren bezig met de foto’s en het verwerken van de toch wel spannende dagen die achter me liggen. Ik ben zo blij dat alles goed is gegaan met Reni en dat Roos als een gezonde baby ter wereld is gekomen. Bijzondere bijkomstigheid: omdat ik aanwezig ben geweest bij de geboorte van Roos ben ik degene die haar maandag mag gaan aangeven bij de gemeente Nijmegen. Wauw, hoe speciaal is dat.

Lieve Reni, wat een geluk dat ik nog op tijd was voor de geboorte van jouw lieve Roos, jouw stralend lichtje aan het eind van een donkere tunnel. En wat vond ik het bijzonder om zo intens samen toe te leven naar haar geboorte. Je hebt het fantastisch gedaan en ik hoop met heel mijn hart dat je een gelukkige tijd tegemoet gaat samen met Jesse en Roos. Met Valentijn* altijd als een beschermend engeltje en broertje aan jullie zijde. Love over healing. Heel veel geluk! ♡

Liefs, Cindy

Berichtje van een trotse mama