Helemaal op eigen kracht – Tilburg, 28 februari 2018

Het is woensdag 28 februari als ik om 04:18 uur in de ochtend een telefoontje krijg van Bianca. Ze vertelt me dat de bevalling is begonnen. Ze heeft weeën en om half 2 heeft de verloskundige 1 cm ontsluiting gemeten. Sindsdien zijn de weeën alleen maar sterker geworden en daarom zijn ze nu onderweg naar het geboortecentrum.
Bianca is precies 39 weken zwanger van het eerste kindje van haar en haar man Jimi, en ik had eigenlijk verwacht dat deze baby wel over de veertig weken heen zou gaan maar dat had ik dus mooi mis ; ).

Omdat nog niet bekend is wat de weeën de afgelopen uren hebben gedaan spreek ik met Bianca af dat ze me laat weten hoe het met haar gaat wanneer ze een beetje is gesetteld in het geboortecentrum. Ik verwacht dat ze daar weer getoucheerd gaat worden, en wil dan graag weten hoeveel ontsluiting ze heeft. Als dat 3 cm is of minder dan mag ze me dit per app laten weten, maar bij 4 of 5 centimeter moet ze me bellen omdat ik dan naar ze toe kom. Bianca zegt dat ze verwacht dat hij er ‘nog niet uit valt’, en omdat ze mij nog zelf zo rustig kan bellen denk ik ook dat het nog niet zo’n haast heeft. Ik probeer nog wat te slapen want dit zou zomaar eens een lange dag kunnen worden. Toch lukt het me niet goed om weer in slaap te komen. Ik lig een uur lang wakker en doezel net weer wat in als ik om 05:40 uur een appje hoor binnenkomen. Bianca laat weten dat ze op 3 à 4 centimeter ontsluiting zit. Het gaat nog goed met haar. Ik moet maar lekker proberen nog even te gaan slapen, zegt ze. Om 2 uur wordt er weer gecheckt en ze zullen me bellen als dat nodig is.
Ik sluit mijn ogen weer, maar het mag niet meer lukken. Met 3 à 4 centimeter ontsluiting en spitsuur voor de deur gaat rustig gaan slapen echt niet meer. Ik besluit op te staan en me aan te kleden. Als ik helemaal klaarsta om zo in de auto te springen zal ik waarschijnlijk meer rust hebben en kan ik misschien alsnog op de bank even mijn ogen dicht doen.
Ook dat plan blijkt niet zo succesvol. Bang om straks toch snel naar Tilburg te moeten en dan in de file terecht te komen, heb ik geen rust. Dan liever (te) vroeg, ik neem mijn laptop wel mee om te werken, mocht het nodig zijn om me lange tijd te vermaken. Om 6:40 app ik dus naar Bianca dat ik toch alvast die kant op kom.

Om 8 uur kom ik kamer 65 binnen in geboortecentrum Livive in het ETZ ziekenhuis. Daar zit Bianca heel rustig in bad haar weeën op te vangen. Als ze tussen de weeën door vertelt dat ze net is gecontroleerd en op 6 cm zit, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt; het is fijn om alvast hier te zijn en in alle rust te kunnen beginnen met het vastleggen van het geboorteproces. En wat is Bianca rustig. Ik vind dat echt heel knap, vooral bij een eerste kindje.
Jimi vertelt dat hij het een heel gek idee vindt dat hun kindje eraan komt en hij straks gewoon vader zal zijn! Het is en blijft ook zo abstract, tot het eind kun je je gewoon niet voorstellen dat er uit die bolle buik een echt klein mensje gaat komen, in dit geval: hun zoon.
In het bad verandert Bianca af en toe van houding om te voelen wat het prettigste is. Op handen en knieën, of toch op haar rug. Het is inmiddels kwart voor negen en de frequentie van haar weeën lijkt wat af te nemen, al duren ze wel steeds langer. Jimi gaat naast haar zitten bij het bad en de verpleegkundige neemt met Bianca door hoe het gaat en wat ze voelt. De weeën worden weer krachtiger, en dat is een goed teken.

Rond half 10 wil de verloskundige graag even controleren hoe ver Bianca is want ze geeft af en toe aan wat drukgevoel te hebben. Er wordt 7/8 centimeter gemeten, en tijdens een wee is dat 9. Wauw, dat gaat goed zeg! Samen met de verloskundige wordt besloten om op bed de vliezen te breken. Dit zorgt ervoor dat Bianca meteen meer drukgevoel krijgt. Ze wil graag terug in bad en aan haar ademhaling is goed te horen dat er iets is veranderd in de weeën. Bianca houdt het maar heel even uit in bad en zegt dan heel resoluut dat ze uit bad wil. Ze staat op en Jimi helpt haar uit bad, terug op het bed. Om vijf minuten voor tien heeft Bianca al bijna volledige ontsluiting, er zit nog een klein randje waardoor ze de persweeën nog weg moet zuchten en dat is echt wel heel erg pittig. Maar ze doet het geweldig en dan om half 11 heeft ze dan eindelijk volledige ontsluiting. Die wetenschap is zo spannend dat Jimi snel nog even naar het toilet gaat ; ).

Nadat ze in het begin even moet wennen, en nog moet leren waar ze naartoe moet persen, haalt Bianca een enorme kracht uit zichzelf om haar kindje naar beneden te krijgen. Ze doet het geweldig, maar de weg moet echt nog worden gebaand en de kleine komt maar heel moeizaam lager. De verloskundige vraagt of ze in een andere houding wil persen, op de baarkruk bijvoorbeeld zodat de zwaartekracht kan meehelpen, en dat wil Bianca wel proberen. De verpleegkundige vraagt of Jimi achter Bianca wil gaan zitten zodat ze tussen de weeën door op hem kan leunen. ‘Oké, want dan hoef ik tenminste niet zoveel te zien’, antwoordt Jimi. Hij is niet zo van het anatomische gedeelte van de bevalling ; ). Het persen op de baarkruk brengt de baby weer een klein beetje dichterbij, maar het is ook best zwaar voor Bianca’s benen dus na zo’n twintig minuten op de baarkruk wil ze graag weer terug op bed.

Bij iedere wee houdt de verloskundige de hartslag van de baby heel goed in de gaten. Hij doet het gelukkig nog prima en lijkt niet zoveel last te hebben van het feit dat Bianca nu al best een tijdje aan het persen is. Het is een sterke jongen.
Een uur gaat voorbij, anderhalf… omdat de persweeën wat beginnen af te nemen bespreekt de verloskundige alvast voorzichtig met Bianca en Jimi dat de kans bestaat dat ze straks moeten verhuizen naar de verlosafdeling om weeënstimulatie bij te geven. Maar omdat de baby het nog zo goed doet mag ze het nog wat langer zelf proberen. Ondertussen staan we bij iedere perswee zo’n beetje met z’n allen met Bianca mee te persen, we hopen zo dat het nog zelf gaat lukken, ze is zo sterk en we gunnen het haar zo!
En dan komt het moment dat de baby eindelijk echt zakt. Ineens zien we haartjes verschijnen! Jimi zegt tegen Bianca dat hij drie grote glimlachen ziet op onze gezichten dus dat hij er echt aankomt. Dat geeft Bianca hoop om nog net dat extra zetje bij te geven. De verloskundige moet wel nog een knipje zetten om wat ruimte te maken voor de baby maar dan is daar om 12:15 uur eindelijk toch echt baby Aiden! Een heel mooi mannetje wordt op Bianca’s buik gelegd. Hij moet nog een klein beetje bijkomen van zijn geboorte en wat geprikkeld worden om goed zijn longetjes te laten werken, maar snel genoeg verandert zijn kleurtje dan toch in mooi gezond roze.

Een minuut of vijf na zijn geboorte klemt de verloskundige de navelstreng af en mag Jimi deze doorknippen. Hij had van tevoren niet gedacht dat hij het zelf zou doen, maar op dat moment kan hij de wereld aan en dus ook de navelstreng van zijn zoontje doorknippen. Niet lang daarna wordt de placenta ook geboren. Fijn dat de geboorte nu compleet is en het echte genieten kan beginnen. Het is zo mooi om te zien dat ze dat ook doen. Langzaam dringt het tot ze door: hun zoontje is geboren! Aiden is hier, en wat is een een prachtig mannetje. Heel rustig en met open oogjes ligt hij in zijn mama’s armen de wereld in te kijken. Jimi bewondert hem van alle kanten en is zoooo trots op Bianca. Mooi om te zien.

Nog geen half uur na zijn geboorte wordt via Skype de familie op de hoogte gesteld van de komst van Aiden en komen de emoties los. Het is duidelijk dat het nog bijna niet te bevatten is dat ze vanaf nu een gezinnetje van drie zullen zijn.
Een klein uurtje na Aidens geboorte moet Bianca nog heel even geplaagd worden door de verloskundige omdat ze nog moet worden gehecht. Maar met Aiden in haar armen kan ze de wereld aan, dus dit kan er nog wel even bij. Als ze klaar is komt de verpleegkundige met koffie en thee, een boterham voor Bianca en natuurlijk beschuit met blauwe muisjes. En dan wil de verloskundige Aiden graag even ‘lenen’ om hem te weten en de controles te doen. Het is een klein mannetje en we zijn dan ook allemaal benieuwd hoeveel Aiden weegt. Met zijn 2840 gram is het inderdaad geen groot kindje, maar alles is in proportie, alles werkt en hij ziet er gezond uit. Aiden wordt helemaal goedgekeurd en Jimi mag hem, met hulp van de verpleegkundige zelf aankleden. Dat is nog lastig, die minihandjes en voetjes door mouwtjes en pijpjes proppen, maar met wat geduld en een beetje hulp lukt het prima.

Als hij in zijn kleertjes ligt, is het tijd voor Aiden zijn eerste flesje. En het is aan Jimi de eer om hem die te geven. In de hoek van de verloskamer, waar hij een paar uur daarvoor nog met zijn laptop op schoot zat in afwachting van wat komen ging, zit Jimi nu met zijn zoontje in zijn armen. Aiden kijkt hem met grote ogen aan en ik zie Jimi volschieten. Wat een mooi moment.

Als daarna de familie binnenkomt om hun nieuwe kleinzoon en neefje te bewonderen, is het geluk compleet. De oma’s zijn de koning te rijk. De twee nichtjes blijven een beetje op afstand maar kijken hun oogjes uit. Wat zijn ze trots allemaal op Bianca, op Jimi en op kleine Aiden. Ze blijven een kwartiertje waarna ze weer vertrekken. Nu kan Bianca zich lekker een beetje op gaan frissen maar voordat ze dat gaat doen neem ik afscheid van ze. Het is kwart over 3 en tijd voor het gezinnetje om lekker rustig met z’n drietjes van elkaar te gaan genieten.

Lieve Bianca en Jimi, wat een mooie dag was het vandaag. Wat ben jij een enorme doorzetter, Bianca! Je weeën ving je geweldig op, en toen dat laatste stukje onverwacht lang duurde gaf je de moed niet op. Daarmee heb je toch nog helemaal op eigen kracht jullie kleine mannetje op de wereld kunnen zetten. En natuurlijk ook samen met Jimi die zo lief voor je was, je coachte en je vertelde wat er allemaal gebeurde zodat jij de moed erin hield. Jullie zijn een topteam samen, en nu een topteam met z’n drietjes. Van harte gefeliciteerd met Aiden, en heel veel geluk samen!

Liefs, Cindy

 

Berichtje van de trotse ouders

Dikke, dikke tranen. Was enorm ontroerd. Vond het werkelijk prachtig. Zo blij dat we toch de keuze hebben gemaakt ervoor te gaan. Zulke mooie herinneringen!! We willen jou heel erg bedanken. Want wat heb je voor ons een prachtige reportage gemaakt. Mooier dan we hadden durven hopen. Herinneringen voor altijd vastgelegd. Dankzij jou kunnen we deze bijzondere dag keer op keer weer herbeleven. Bedankt!