2016, wat een jaar was je voor mij! Een jaar om met geen ander te vergelijken. Het jaar waarin ik op een ochtend in januari mijzelf terugvond, voor de zoveelste dag op rij druk met het afstrepen van punten op mijn immer groeiende to-do lijst in de hoop dat er eindelijk eens ruimte zou komen om me met meer tijd, aandacht en energie op mijn ontwikkeling als geboortefotograaf te kunnen richten. Want dat had ik Valentijn* beloofd, het jongetje dat zoveel in mij heeft losgemaakt. Of eigenlijk heeft hij het mij beloofd, die speciale dag waarop hij werd geboren en ik fotografeerde hoe hij nog heel even met open oogjes bij zijn mama lag en om ze niet lang daarna voor altijd te sluiten. Want hij bracht mij tot het besef waar het werkelijk om draait in het leven en dat dit is wat ik kan, wat ik wil, en wat ik moet doen.
En toen was daar dat moment in januari waarop het zinnetje ‘Wat je aandacht geeft groeit’ uit het niets in mijn hoofd oppopte en daar als een mantra bleef hangen. Waardoor ik mij realiseerde dat ik het verkeerd deed, dat ik het om moest draaien, dat mijn to-do lijst nooit korter zou worden en ik dus geboortes fotograferen helemaal bovenaan moest zetten, als hoofddoel voor 2016. Want wat je aandacht geeft groeit. En dat is echt!
In maart mocht ik vervolgens de geboorte van de kleine Rens fotograferen, waarna ik in 2016 nog negen geboortes meer heb mogen vastleggen en meebeleven, waaronder een keizersnede en een badbevalling, een geboorte met behulp van de vacuüm, een thuisbevalling die een ziekenhuisbevalling werd en een ziekenhuisbevalling die zo snel ging dat het een thuisbevalling werd. Tien gezinnetjes met allemaal hun eigen, unieke verhaal. Negen baby’s zagen voor mijn lens het levenslicht, en dan was er nog dat prachtige tiende jongetje dat de wereld op zijn grondvesten deed schudden door stil ter wereld te komen… hij zal voor altijd in mijn hart blijven bestaan.
Het werd het jaar van leren, studeren, heel goed kijken en luisteren, zoeken naar mijn eigen stijl in geboortefotografie, van zwoegen op de nabewerkingen vaak tot diep in de nacht. Investeren, weinig slapen, lachen, praten, brainstormen, huilen, soms doodmoe maar toch met zoveel energie. Het jaar waarin ik mij bij een beroepscollectief aansloot waardoor ik mijn passie en mijn struggles kon delen met collega’s. Het jaar waarin zowel ik als mijn gezin erachter kwam dat geboortefotograaf niet zomaar een beroep is, maar een lifestyle en niet te vergelijken met enige andere vorm van fotografie. Want 24/7 op wacht staan, soms voor meerdere geboortes tegelijk, dat vraagt wat van jou, maar ook van je gezin en van je omgeving. Wakker schrikken en naar mijn telefoon grijpen in de angst dat ik een oproep heb gemist, iedere nacht, keer op keer op keer. Naar een ouderavond van de kinderen, of op pad met het gezin, met twee auto’s. Durf ik mijn cameratas in mijn auto te laten, of sjouw ik hem de hele dag met me mee? Even met de kinderen naar de stad: neem je buskaart mee voor als mama snel weg moet, dan kunnen jullie altijd op eigen houtje naar huis. Romantisch uit eten met de telefoon naast mijn bord (zou ik anders nooooooit doen ; ). Klanten die hun ‘normale’ sessie boeken in de wetenschap dat de afspraak misschien op het laatste moment niet door kan gaan door een geboorte. En een altijd sluimerende angst dat op het belangrijkste moment mijn apparatuur zal weigeren of mijn volle geheugenkaart stuk zal gaan. Dat mijn harde schijf crasht op het moment dat ik net wil gaan back-uppen. Want bij iedere andere reportage is dat al afschuwelijk, maar een geboorte… je kunt het nooit meer overdoen. En precies dat is ook de reden waarom ik dat onbetaalbare moment voor mensen zo mooi mogelijk vast wil leggen, zowel in woord als in beeld.
Ik heb dit jaar heel veel gegeven, maar zeker zoveel ontvangen. Geweldige mensen heb ik leren kennen en hun verhalen mogen vastleggen, fotograferen, opschrijven. Documentaire day in the life reportages, newbornreportages, zwangerschappen, een huwelijk, geboortes. Samen met jullie heb ik gelachen en gehuild, van geluk maar ook van verdriet. We hebben geheimpjes gedeeld. Ik heb prachtige kindjes én papa’s en mama’s geboren zien worden. Allemaal hebben jullie mij het vertrouwen gegeven om die onbetaalbare momenten te mogen vastleggen in herinneringen die, vergeef me mijn melancholie, zullen voortbestaan ook als ik er zelf op een dag niet meer ben. Dat hebben jullie mij gegeven, dat heeft 2016 me gebracht. Wauw.
Op mijn geboortebucketlist staan nog een heleboel wensen, zoals de wens om de geboorte van een tweeling vast te leggen. Verder wil ik me in 2017 nog meer gaan specialiseren in documentaire fotografie, ook voor bijvoorbeeld de newbornsessies. Dus minder de geposeerde plaatjes en meer het echte leven, zoals het is. Want dat zijn de beelden die ons later zo dierbaar zijn, die de herinneringen levend houden. Die niet alleen laten zien hoe jullie er uitzien, maar hoe jullie zíjn.
De afgelopen week stond voor mij in het teken van rust, bezinning en tijd doorbrengen met mijn eigen gezin. Ik heb zelfs mee ge-Riskt en wie mij kent weet dat dat heel wat wil zeggen. Vanaf vandaag sta ik weer op wacht voor de eerste baby die in 2017 voor mijn lens ter wereld zal komen. Er staan al 6 uitgerekende datums vast op de agenda en ik hoop dat er nog veel bij mogen komen. Iedere geboorte die ik mag vastleggen is uniek en daardoor ook voor mij bijzonder en ik zal met al mijn tijd, creativiteit, energie en liefde de mooist mogelijke herinneringen maken.
Mooie mensen, dank jullie wel! Mijn klanten voor het vertrouwen en de speciale momenten, mijn volgers voor het meeleven en reageren, mijn familie, vrienden en collega’s voor alle steun en opvang. En mocht je nog een inspirerende quote kunnen gebruiken om zowel 2017 als je kindjes een goede start te geven, onthoud dan: Wat je aandacht geeft, groeit. Happy 2017, maak er samen iets moois van ♡

Liefs, Cindy